Waarom ik helemaal alleen wil backpacken op Bali

Wie mij goed kent weet dat reisbestemming Bali altijd al door mijn hoofd spookt. Maar ook in de meest uiteenlopende appgesprekken, die in eerste instantie niet eens over Bali gingen, kwam het ter sprake. Daar kwam ik wel achter toen ik voor de lol binnen WhatsApp zocht op het woord Bali. “Nog goede ideeën qua waar ik heen moet?” “Bali!” “Morgen naar Bali? Ik stem voor.” “Vamos a la Bali” “Ik snap echt niet dat Indonesië niet op je lijstje staat. Hallo, Bali, dat is echt zo mooi.” “Ga je mee naar Bali?” – Jup, het was overduidelijk.

Waarom niet alleen reizen

Maar daarbij stelde ik altijd de vraag wie mee zou willen. Dat ik erover droomde om een vriend te vinden die van reizen houdt en mee zou gaan. Maar natuurlijk lopen dingen altijd anders en slaat het nergens op om dat als eis te stellen. Wake up! Toen wilde ik nooit alleen en nu vraag ik me alleen nog maar af waarom niet. Wel weet ik zeker dat ik de stap om alleen te gaan, niet alleen zelf heb genomen. Naast dat ik steeds meer geïnspireerd raakte door jaloersmakende verhalen van bekenden of foto’s op Instagram zijn het ook de gesprekken die mij hebben overgehaald. Bekenden die ook alleen hebben gebackpackt bijvoorbeeld. Waardoor ik besefte dat alleen reizen helemaal niet sneu of eenzaam is. Want dat zijn zij toch ook niet?

Alleen backpacken: gewoon doen

Daarnaast kwam ik erachter dat je niet alles naar de toekomst kunt schuiven. Want je weet helemaal niet of je dan nog in staat bent te gaan. Daar ben ik meer over na gaan denken toen een klasgenootje op nog veel te jonge leeftijd overleed en zijn dromen niet meer kon waarmaken. Of toen mijn moeder plotseling in het ziekenhuis kwam te liggen. Je weet niet hoe dingen er over een tijdje uitzien. Nu ben ik gezond, heb ik gespaard en is het mogelijk. En waar een wil is is een weg. Toen iemand vlak van tevoren zei: “Ik zie gewoon aan je dat je wel gaat” wist ik eigenlijk al dat ‘ie gelijk had.

Boeken en we zien wel

En toen… heb ik een vlucht geboekt voor twee weken. Volgens de echte reisfanaten veels te kort. Maar hallo, naast dat vakantiedagen opraken moet ik ook maar eens even zien hoe dit bevalt. Het is in ieder geval lang genoeg om alle hoogtepunten te zien, terwijl ik tegelijkertijd zo weer thuis ben als het minder leuk is dan ik hoop. Maar naast de ‘wat kort!’ reacties kreeg ik ook zoveel lieve berichten. Van mensen die het stoer vinden en meedenken over alle praktische spullen die ik daar nodig heb. En ik zou niet eens meer anders willen dan alleen gaan! Als mensen nu zeggen ah, ik was wel meegegaan: heel lief natuurlijk, maar je hoeft je ideeën echt niet ineens om te gooien omdat ik nu alleen ‘moet’.

Lekker avontuurlijk om alleen te gaan

Daarnaast voelt het wel lekker avontuurlijk. Ik stap niet snel uit mijn comfortzone, maar als ik het doe, geeft het een ontzettende kick. En de vrijheid om de dag in te plannen zoals ik het wil klinkt zo relaxed. En wat dacht je van de zelfstandigheid, het zelf moeten regelen, het zelf Engels moeten spreken, het zelf socializen en vooral het gelukkig leren zijn in m’n eentje. Want je bent uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor je geluk.

Een planning maken voor Bali

Nu ben ik vooral bezig met voorbereidingen treffen. Kleine momentjes waar ik heel enthousiast van wordt. Alvast bedenken in welke plaatsen ik in ieder geval een slaapplek wil zoeken en hoe ik daar kan komen (Uber! Grab! Boot!). Kijken welke mini’s te verkrijgen zijn en hoe ik alle spullen in mijn backpack ga proppen. Want geloof me, ik ben normaal gesproken altijd degene met de grootste koffer en de zwaarste handtas. Dat wordt een leuke uitdaging. Alles om zo licht en gemakkelijk mogelijk te reizen door het prachtige Bali. Zodat ik zoveel mogelijk of misschien wel meer kan zien van mijn reisroute door Bali. We gaan zien waar ik uiteindelijk terechtkom. Want zoals die typische quotes altijd zeggen: Some paths can’t be discovered without getting lost!